จาก หนึ่งสมอง สองมือ
รวมบทสนทนา "ชีวิตธุรกิจ" พ.ศ. 2530
โดย ประสาร มฤคพิทักษ์
คนเรามีปากเพื่อทำหน้าที่สองอย่าง หนึ่งคือกิน สองคือพูด
นี่เป็นหน้าที่หลักครับ เรื่องกินนั้นแน่นอน ถึงเวลาหิวเมื่อไร
ก็ต้องกินเมื่อนั้น บางทีไม่หิวก็ยังกิน
เพราะความอยากกิน ส่วนเรื่องพูดนั้นแล้วแต่บุคคลครับ
บางคนพูดมากไม่ยอมหยุด บางคนพูดน้อย บางคนไม่ยอมพูดเอาเสียเลย
เร็วๆนี้ ผมกับเพือนตั้งบริษัทขายบริการในการสร้างภาพพจน์ให้กับบริษัท
ให้กับองค์กรที่ต้องการพัฒนาภาพพจน์ตนเองให้เห็นว่าสินค้า
บริการหรือแม้แต่
บริษัทหรือองค์กรนั้นๆ มีคุณค่าที่น่าสนใจ ซึ่งควรเสนอสู่ประชาชน
พบกับเพื่อนนักธุรกิจ ผมก็คุยให้ฟังว่า ผมมีบริการอย่างนี้
ธุรกิจของเขาถ้าหากได้สร้างภาพพจน์ไปในแนวไหน
ด้วยสื่อประชาสัมพันธ์อย่างไร ก็จะทำให้เกิด
คุณค่าทางสังคมขึ้นมา
ในที่สุด เพื่อนคนนี้ก็กลายเป็นลูกค้าของบริษัทผมไป
เพราะเขาเห็นว่าเขาจะได้รับผลประโยชน์คุ้มค่า
พูดอย่างนี้ขึ้นมาไม่ใช่ต้องการคุยว่าผมเก่งกาจอะไรครับ
ผมอยากจะเสนอท่านว่า ทุกขณะ ทุกย่างก้าว เราสามารถจะขายตัวเองได้
นักธุรกิจบางคนไม่ยอม
เผยตัวเองว่าทำธุรกิจอะไร คือพอใจในสภาพอันมีขอบเขตจำกัดของตน
อยู่กับใครก็ไม่ยอมพูด ไม่ยอมแนะนำ ทำให้ขาดโอกาสในการขายไปอย่างน่า
เสียดาย
คนที่เป็นลูกจ้างก็คิดว่าหน้าที่ขายเป้นเรื่องของพนักงานขายหรือเจ้าของกิจการเท่านั้น
แทนที่จะขายได้มาก จึงขายได้น้อย
คนที่ขายเก่ง จะมีวิญญาณขายประจำตัว คือ "ไปถึงไหน โฆษณาถึงนั่น"
บอกกล่าวให้คนรอบข้างรับรู้ว่าตนเองมีอะไรดี
และบริการหรือสินค้านั้นจะรับใช้
ความต้องการของคนอื่นได้อย่างไร
นั่นคือการเปิดโอกาสแห่งการขายที่มีประสิทธิภาพมากที่สุด
ข้อสำคัญต้องรู้จักเขา ต้องเล็งเห็นความต้องการที่เป็นจริงของเขา
ต้องรู้กาละเทศะและความพอ
เหมาะพอดี มิฉะนั้นแล้วนอกจากขายไม่ได้ เขากลับจะไม่ชอบเราเสียอีก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น