กำหนดวันแน่นอน

', '

จาก หนึ่งสมอง สองมือ
รวมบทสนทนา "ชีวิตธุรกิจ" พ.ศ. 2530
โดย ประสาร มฤคพิทักษ์

เพื่อนร่วมสถาบันศึกษาเก่าของผมร่ำร้องจะจัดงานสังสรรค์มาหลายปีแล้ว
จนแล้วจนรอดก็ยังจัดไม่ได้สักที เพราะมัวแต่คิดและ "ว่าจะ" จัดกัน
วันหนึ่งได้เจอเพื่อนในงานศพ เพื่อนก็ปรารภว่าอยากจะจัด ทำอย่างไรดี

ผมรีบเปิดปฏิทิน
ดูวันเวลาที่สะดวกของผมแล้วก็กำหนดลงไปว่าเย็นวันที่เท่าไร วันอะไร
เพื่อนผมตกลงด้วย แล้วก็ช่วยกันทำงาน
ปรากฏว่าเป็นการชุมนุมรุ่นที่มีเพื่อนมามากที่สุดกว่าครั้งใดๆที่ผ่านมา

งานมันเริ่มเดินตั้งแต่มีกำหนดวันที่แน่นอนครับ ถ้าไม่ได้กำหนดวัน
ป่านนี้ก็ยังไม่ได้จัด กำหนดวันลงไปแล้ว ทุกอย่างก็จะตามมา
ได้วันแล้วต้องหาสถานที่ ได้สถานที่แล้ว ต้องออกจดหมายเวียน
ต้องโทรศัพท์ตาม ต้องวางแผนว่าจะจัดงานวันนั้นอย่างไร
สภาพบังคับให้ทำงานมันเริ่มจากมีกำหนดวันที่แน่นอนนั่นเอง

มีหลายคนยังทำงานกันโดยไม่กำหนดวันเวลา
คิดจะทำอะไรสักอย่างหนึ่งก็ได้แต่คิดได้แต่ฝันอยู่นั่นแล้ว
เมื่อไม่มีกำหนดเวลาก็ปล่อยเลยตามเลย ไม่เสร็จไม่เป็นไร ไม่ทำก็ไม่เป็นไร
ผลงานจึงเกิดไม่ได้

แม้แต่ในที่ประชุมขององค์การบริษัท ของสมาคมหลายแห่งที่ผมได้พบมา
มีการเสนอแผนงานสวยหรูน่าสนใจมาก แต่ไม่บอกว่าจะทำเสร็จเมื่อไร
แล้วในที่สุดงานนั้นก็ไม่ได้ทำครับ

ผู้จัดการหรือประธานในที่ประชุมที่ทำงานเป็น เขาจะตั้งคำถามขึ้นมา
"งานนี้เสร็จเมื่อไร "
คำตอบของผู้เสนอแผนคือความผูกพันที่จะส่งผลถึงความสำเร็จหรือความล้มเหลวของงาน

จะเป็นงานประจำของท่าน จะเป็นงานสังคมหรืองานอะไรก็ตามที
ถ้าอยากให้บรรลุผล วิธีการหนึ่งก็คือ กำหนดวันเวลาที่แน่นอนลงไป
อาศัยวันเวลานั้นไปเร่งให้งานนั้นมีจุดตั้งต้น มีการพัฒนา
และมีกำหนดเสร็จ

นี่ก็เป็นวิธีการอย่างหนึ่งครับ.