++

...+

Theขี้ฝุ่นริมทาง

วันศุกร์ที่ 17 กรกฎาคม พ.ศ. 2552

แบ่งหน้าให้คนอื่นบ้าง

', '


จาก หนึ่งสมอง สองมือ
รวมบทสนทนา "ชีวิตธุรกิจ" พ.ศ. 2530
โดย ประสาร มฤคพิทักษ์


ในงานมอบรางวัลของบริษัทขายรถยนต์ที่โรงแรมหรูหราแห่งหนึ่ง
คนที่ได้รับรางวัลเป็๋นผู้จัดการภาค 2 คนที่ทำสถิติการขายได้ยอดเยี่ยมมาก
มีผู้ไปร่วมงานราว 600 คน

พิธีกรเชิญผู้ที่ได้รับรางวัลทั้ง 2 คนขึ้นกล่าวถึงประสบการณ์ของตนเองคนละ 10 นาที

วิเศษ ผู้ได้รับรางวัลขึ้นกล่าวเป็นคนแรก โดยกล่าวว่า
"ผมต้องทำงานหนักมากมาตลอดทั้งปี ที่ผมทำสถิติได้เช่นนี้ เป็นเพราะ
ผมเปลี่ยนแปลงวิธีการเข้าพบลูกค้าใหม่... ผมวางแผนด้วยตัวเอง
แม่แต่เก็บเงินลูกค้า ผมก็เก็บเอง ผม... ผม... ผม..."

ปรากฏว่า ผู้ฟังเงียบกริบ ส่วนคนที่เป็นลูกน้องของวิเศษ
นั่งกระสับกระส่ายไปมาด้วยความอยากพูดว่า "ผมก็ทำเหมือนกัน"

สิ้นเสียงโฆษกเชิญผู้ได้รับรางวัลคนที่ 2 ทุกคนปรบมือต้อนรับ

ปิยะก้าวขึ้นสู่เวทีอย่างสง่าผ่าเผยแล้วกล่าวว่า

"ก่อนอื่น ผมขอแนะนำให้รู้จักเพื่อนร่วมงานของผม
ซึ่งทำให้ผมประสบความสำเร็จได้รับรางวัลในครั้งนี้"

พูดแล้วก็ผายมือไปยังเพื่อนทีละคน "ขอแนะนำให้รู้จักคุณรังษี ผู้ช่วยผม
นี่คือคุณอมรา เป็นเลขานุการของผม คุณวรสิทธิ์ เป็นผู้แทนขายเขตตัวเมือง
คุณประพันธ์ ผู้แทนขายนอกตัวเมือง ที่นั่งอยู่ด้านโน้น
กรุณาปรบมือให้กับบุคคลสำคัญทั้ง 4 คนที่ผมเอ่ยนามมาแล้วด้วยครับ"

เสียงปรบมือกังวานก้องห้องประชุมใหญ่ ปิยะพูดต่อไปว่า "บุคคลทั้ง 4
ได้อุทิศกำลังกาย กำลังใจอย่างเต็มที่โดยไม่เห็นแก่เหนื่อยยาก
ด้วยความสามารถเป็นเยี่ยม ทำให้ตัวเลขการขายเพิ่มจากปีที่แล้วถึง 80
เปอร์เซนต์ หากท่านทั้งหลายจะให้เกียรติผม
โปรดให้เกียรติบุคคลที่อยู่เบื้องหลังความสำเร็จนี้ด้วย"

เสียงปรบมือยิ่งดังกึกก้องกว่าครั้งก่อน
เมื่อคุณปิยะกล่าวยกย่องเพื่อนร่วมงาน
ความสำคัญของเขาไม่ได้ลดน้อยลงไปเลย ปิยะกลับได้รับความชื่นชมมากยิ่งขึ้น
และเพื่อนร่วมงานของปิยะต่างก็พอใจที่ความพยายามของเขาไม่สูญเปล่า

การยกย่องชมเชย ก่อให้เกิดความภาคภูมิใจ
แต่ไม่ใช่สิ่งที่หวงไว้เป็นสมบัติของตนเพียงคนเดียว
ควรผ่านคำยกย่องนี้ไปยังเพื่อนร่วมงานด้วย
ก็จะได้รับความภักดีจากลูกน้องอย่างน่าอบอุ่นใจ

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น